مسافر

          بی تو من، چه بی قرار می شوم

          با تو من، پر از بهار می شوم

          بی تو من، کم کم کم کمم

          با تو ضرب در هزار می شوم

          فروردین ماه 1387

دلتنگی

          وقتی که می روی، زمانه چه بی رنگ می شود

          این واژه های لعنتی از سنگ می شود

          از من نپرس چرا گریه می کنم؟

          «گاهی دلم برای خودم تنگ می شود.»⁽¹⁾

          آبان ماه 1388

(1): این مصرع عنوان یکی از دفترهای شعر محمد علی بهمنی است.