در میانه‌ی دو نیستی

ردای بودن بر دوش و

نفیر مرگ در گوش؛ 

در میانه‌ی دو نیستی

ایستاده‌ام

در این میانه که تو نیستی

ایستاده‌ام

و به تماشا نشسته‌ام

بیهوده‌ جان کندنِ خود را.

 

بی‌خبرم

بی‌خبر از این که بعد از مرگم

کدام کودک بازیگوش

بر گورم

پای می‌کوبد 

هلهله سرمی‌دهد و 

شادی می‌کند

 

من خوب می‌دانم 

که آرامش عجیبی‌ست در رقص آخرین برگ درخت نارون

آن‌گاه که از شاخه جدا می‌افتد و

به باد تن می‌سپرد.

بیست‌و‌نهم دی‌ماه 1396

 

با من برقص

با من برقص!

ای نیلوفر مانده در تباهی!

ای رانده‌ی روزگار نخست!

ای دریچه‌ی به خون نشسته!

 

با من برقص!

در این آخرین مستی پیش از سپیده‌دم

که کبوتران ناامیدند

 و من محتاج توأم؛

محتاج تنت که به دوزخ می‌ماند؛

مکنده و سیری‌ناپذیر.

دی‌ماه 1395

من احتمال می دهم

من احتمال می دهم یک روز عاشق شوم

عاشق زنی که چشمانش سیاه است

و گونه هایش گندم گون.

 

 شاید روزی که ببینمش 

دستم بلرزد

دلم بلرزد

زبانم بلرزد

و نتوانم حرف هایم را خوب ادا کنم

 

فکر کنم این همان گمشده ی دیرینم است

که با او زندگی ام رنگ و بوی دیگری خواهد گرفت

 

به سرم بزند که اگر باران ببارد

با او 

بی چتر 

زیر باران قدم بزنم

 از او بخواهم

دستش را به من بدهد

چشمش را به من بدهد

روحش را به من بدهد

 

از شما چه پنهان،

سال هاست حس می کنم

عشق چیز خوبی است

زن چیز خوبی است

باران چیز خوبی است

و احتمال می دهم یک روز عاشق شوم

گر چه این احتمال، چیزی نزدیک به صفر باشد.

مهرماه 1395

مرثیه ای برای پدر

پدر!

دیگر نشانی از آن روزهای خوب در تو نیست؛

چشمانت نمی درخشد،

و تنت بوی خوب خوشه های گندم نمی دهد.

از روزی که این صندلی را برایت خریدیم؛

قبولی خرداد و تعطیلی تابستان هم دلچسب نیست.

بگو چرا دیگر،

هیچ پرستویی در دالان های این خانه

لانه نمی سازد؟

چرا مادرم گیسش را نمی بافد؟

و شب ها، من خواب دوچرخه نمی بینم؟

تو چه کرده ای با این درخت انجیر

که گوشه ی حیاط کز کرده؛

نه خشک می شود؛

و نه ثمر می دهد.

هجوم این همه سال و خاطره با تو چه کرده است؟

که این گونه به سکوت تن داده ای؟

راز این خیره نگریستن 

به عصرهای دلگیر تابستان چیست؟

حرفی بزن!

چیزی بگو!

سکوت تو خوب نیست.

 

پدر!

دیگر نشانی از آن روزهای خوب در تو نیست.

در من هم نیست.

در مادر هم نیست.

در این خانه هم نیست.

این صندلی 

و این عصر های دلگیر تابستان

همه چیز را از ما گرفتند.

یازدهم اسفندماه 1394

نام مقدس تو!

ماه زخمی بود و شب دراز؛

و باد

انبوه چناران سوگوار

در دو سوی جوی را

به مویه وامی داشت.

در رثای روز و روشنی

به سوگ نشستیم؛

و نام کوچک تو

تنها ورد مقدسی بود

که هول شب را

از دل ها می زدود.

بیست و پنجم مرداد ماه 1394

هرس ناهنگام

اندوهی در دلم

حسرتی در چشمم

مثل درخت انگوری که شاخه اش را

اول بهار بریده اند.

بیست و سوم مرداد ماه 1394

پناه آورده ام...

پناه آورده ام به آغوشت

آن گونه که انسان نخستین به شعله ی آتش؛

آن گونه که سرباز زخمی به آخرین گلوله؛

از کوره راه های شک و وسوسه به تو راه جسته ام

بگذار پامزدم

بوسه باشد

و بوی تنت

که یادآور باران است.

دهم مرداد ماه 1394

 

مرا به یاد بیاور

مرا به یاد بیاور

ای آخرین بازمانده ی فصل اشک و میخک

مرا که آمیزه ای از آینه و اندوهم

و از کودکی ام

تنها شبی را به یاد دارم

که مادرم

گیسوان سیاهش را در برکه ی ماه شانه زد

تا پدرم

دسته دسته کبوتران سپید را

به خواب ببیند.

 

مرا به یاد بیاور

منی که در روستایی خاکی زاده شدم

در میان مردمانی که تنشان بوی گندم می داد

و دستشان با داس دوستی دیرینه داشت

پدرم

با تمام سادگی اش

سرو را خوب می فهمید

و مادرم

سیب را – اگرچه میوه ی ممنوعه بود-

عادلانه قسمت می کرد.

 

مرا به یاد بیاور

آن گاه که چشمه

بر تن برهنه ی دختران ده بوسه می زند

و تو

با خورشیدی در پیراهن

و دستانی که از عطر نارس انجیر لبریزند

از باغ برمی گردی

آری!

زندگی تلاش برای کشف قلمرو روشنایی است

معاشقه ای که در تلاقی آب و آتش

به وقوع می پیوندد.

 

مرا به یاد بیاور

آن گاه که به چین و چروک چهره ی چهل ساله ات

در آینه خیره می شوی

راه های نرفته

حرف های نگفته

نامه های ننوشته

من فکر می کنم اشک زبان مشترک تمام انسان های چهل ساله است.

 

روزی که درختان بید در چشمانت ریشه دواند

مرا به یاد بیاور

و بر بی ثمری عمر رفته ام

گریه سر کن!

دهم خرداد ماه 1392

گریز ناگزیر

تبر به دوش

به باغ در آمدند

ما گریختیم

چرا که دستانمان بوی انجیر تازه می داد

بی آن که بدانیم از که می گریزیم؟

بی آن که بدانیم از چه می گریزیم؟

سال ها گذشت

به باغ درآمدیم

با تبرهایی که دسته نداشتند

و دست هایی که بوی هیزم سوخته می دادند.

شانزدهم بهمن ماه 1391

دوستت دارم...

دوستت دارم

                  به سان قناری ای که جفتش را

                                         مادری که تنها فرزندش را

                                                          سربازی که سرزمینش را.

فرقی نمی کند کجای جهان باشی

                       در دهکده ای در شمال آفریقا

                                          آلاچیقی در سواحل مدیترانه

                                                           یا کپری در مرکز فلات تبت.

فرقی نمی کند کجای زمان ایستاده باشی

                                    در یک صبح دل انگیز

                                                    در یک ظهر دلگزا

                                                                      یا یک غروب دلگیر.

دوستت دارم

               تنها به این دلیل که فرمانروایی عشق

                                                 فراتر از مرزهای زمان و مکان است.

هشتم مردادماه ۱۳۹۱

چشمانت...

چشمان به خون نشسته ات

چونان چراغي سرخ

بر سر در فاحشه خانه اي متروك

در شبي سرد و زمستاني

مرا به نقض تمامي ممنوعيت ها

فرا مي خواند.

پنجم تير ماه 1391

نارنیا

برف می بارد

برف می بارد

برف می بارد

و کلاغ ها

بر کاج های دهکده ی پیر

خبر رسان نکبتی دیگرند

        ***

نارنیا!

ای آخرین امید رهایی!

اسطوره ی سعادت موعود!

دیشب خبر رسید

یاغیان 

کجاوه ای که تو را با خود می برد

غارت کرده ند

-آن گونه که سال ها پیش قلب مرا غارت کردند-

و روسری سبز رنگت

بر شاخه های درختی در حوالی گردنه های ده بالا

جا مانده است

تا بشارتی باشد از آمدن بهار

در این سال پر نحوست.

نارنیا!

ای دختر به جای مانده از قبیله ی آتش!

همزاد روح وحشی من!

یادم هست که سال ها پیش

درست چنین شبی بود 

که پدرم را با خود بردند

و گیسوان مادرم را بریدند

تا خواهرانم بکارتشان را به خون بنشینند

و من تنها نان آور خانه شوم

و بیاموزم که

گاهی جان دادن یک سگ

زیباتر از تولد یک کودک است

آری

آن شب هم

برف می بارید

برف می بارید

برف می بارید.

بیستم اسفندماه 1390

در آغاز کلمه بود و کلمه ...

و جبرییل

           فرود

                  آمد

: یا ایُّها ال اِ ن س ا ن!

و انسان

         تکّه 

              تکّه

                    تکّه

                         در زمان متلاشی شد.

: یا ایَّها الانسانُ ما غَرَّکَ!؟

انسان سر در پیش افکند

                                و پاسخی نگفت.

: یا ایُّها الانسانُ ما غَرَّکَ بِرَبِّکَ الکَریم!؟

آن گاه انسان تمام قد در مقابل خویش ایستاد؛

 و فریاد برآورد:

                 یا ایُّها ال

                               اِ

                                    ن

                                         س

                                                ا

                                                   نُ

                                                        ما غَرَّکَ بِرَبِّکَ الکَریم!؟

"تنها"

         او بود

                  و طنین صدایش که در زمان متلاشی می شد.

بیست و یکم آذر ماه 1390

دردآلودترین واژه های جهان

دردآلودترین واژه های جهان را به من ببخش

تا خویشتن را بسرایم

_ شاعری که سال ها پیش

دلش را به چشمان فاحشه ای کور فروخت

تا عشق را اثبات کرده باشد _

من

از نسلی رو به انقراض سخن می گویم

و از شهری

که کوچه هایش طاعون گرفته اند.

این جا هر شامگاهان

قهقهه ی ابلیس

در سوت و کور ِ شهر می پیچد؛

و پیغامبرانِ خسته از رسالتِ خویش

برای تسکین دردهاشان

 به افیون پناه می برند.

 

برایم از پنجره و پرواز سخن مگو!

بیهوده از بهار دم مزن!

در این حوالی که خشکسالی بیداد می کند

و تیرگی هر گونه نور را هاشور می زند؛

دیریست بال پرندگان را چیده اند.

دردا! دردا! دردا! که در دیار من

شاعرانه زیستن

جرمی است نابخشودنی.

سی ام تیرماه 1390

اتفاق

قار

    قار

        قار

               وَ یک کلاغ

قار

    قار

        قار

              وَ یک اتاق

دار

     دار

          دار

               و اتفاق...

دهم بهمن ماه ۱۳۸۹

خوشبخت

تا آمدم پرواز کنم

بال هایم را چیدند

و گفتند:

«آسمان سهم تو نیست!

به قفس قانع باش»

نهم شهریور ماه ۱۳۸۹