مسافر

مرگ هزار باره ی هر روزه هم، کم است

آهای مردمی که دم از عشق می زنید

لعنت به عشقتان که دروغی مسلّم است

"مرگ خدا"ی نیچه، چنان هم عجیب نیست⁽²⁾

وقتی که کوچه ها پُر ِ از نعش مریم است

دیگر بگو به شیخ چراغی نیاورد

در شهر دیو و ددصفتان، قحط آدم است⁽³⁾

این شعر نیست، فلسفه ی تلخ زندگی است

آری! جهان من مدلی از جهنّم است

اردیبهشت ماه 1390

پ.ن (1): از کجا معلوم، شاید جهان، جهنّم یک سیاره ی دیگر باشد!؟ (فرانتس کافکا)

پ.ن (2): خدا مرده است: God is dead (نیچه)

پ.ن (3): دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

              کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

              گفتند: یافت می نشود، گشته ایم ما

              گفت: آنچه یافت می نشود آنم آرزوست (مولوی)